بی‌درکجا

این بیگانگی با مکتب تبریزی زیستن، بسیار مرا آزار می‌دهد چه، وقتی با دوستان تبریزی‌ام دیدار می‌کنم، واقعا نمی‌دانم با آن‌ها چگونه حرف بزنم که از دستم نرنجند.

هنوز بعد از سال‌ها تبریز که می‌روم، استرس خاصی دارم، نمی‌دانم چه بپوشم، چگونه حرف بزنم، چگونه سخن بگویم، چگونه رفت و آمد بکنم تا در نگاه انسان تبریزی، بدوی جلوه نکنم.

تبریز برای من رویای ناشناخته‌ است این شهر را هنوز کشف نکرده ام.

هنوز حس می‌کنم با تبریزِ رویایی فاصله‌ای به مسافت کهنمو-تبریز دارم. دوگانه دهکده کهنمو و شهر بزرگ تبریز، یکی از بزرگترین رنج‌های هماره من بوده است. غریبی یک روستایی در شهری همچون تبریز کشنده است.

تبریز را برای بی‌مهری‌های مکررش نمی‌بخشم این پاسخ یک عشق سرشار نیست شاید هم اگر ابهام تمام شود دیگر از عشق و ارادتی اینگونه به آن شهر عزیز خبری نخواهد بود.